Nederland heeft er sinds deze week een nieuwe talkshow bij: Nadia. Hierin bespreekt Nadia Moussaid “met gasten en publiek dagelijks één onderwerp met als doel meer begrip voor ieders standpunten. Een dierbare die in complottheorieën gelooft, vijftig plus en zwanger, niet meer over straat durven omdat je een keppeltje of hoofddoek draagt, schaamte omdat je naar de voedselbank gaat: geen onderwerp blijft onbesproken in deze show.“
In de tweede aflevering komt echter geen van die onderwerpen aan bod. Ook gaat de redactie voorbij aan prangende zaken als de woningnood, het stikstof-dossier of de oorlog in Oekraïne. Het onderwerp dat ze kiezen voor de tweede uitzending is “Mijn kind is gameverslaafd”.
Broddelwerk
Programma’s met publiek-discussies kunnen flink uit de hand lopen. Moussaid heeft daar echter geen enkel probleem mee. Helaas komt dat niet door haar moderatie-vaardigheden, maar door broddelwerk van de redactie.
Het programma pretendeert een praatprogramma te zijn als met doel meer begrip voor ieders standpunten. Maar het panel is nogal eenzijdig: een moeder van een voormalig game-verslaafde, drie voormalig game-verslaafden (waarvan er een nu zijn geld verdient met het behandelen van game-verslaafden), iemand van een verslavingskliniek, een game-onderzoeker en een zeer jonge game-developer die naar eigen zeggen vroeger zelf problematisch game-gedrag vertoonde. Een samenstelling die nauwelijks leidt tot discussie, omdat iedereen het roerend met elkaar eens lijkt te zijn.
De meest verslavende game ter wereld
Ook drukt Moussaid met haar persoonlijke mening een flink stempel op de uitzending. Na amper anderhalve minuut zegt ze: “Ja Fortnite, dames en heren, is een van de méést verslavende games ter wereld”. Zo, die kan Epic in z’n zak steken. Met de nadruk op het woord ‘meest’ suggereert ze gelijk dat er nog véél meer games verslavend zijn.
Wanneer vervolgens de twee game verslaafden hun verhalen delen en vertellen hoe belabberd ze er aan toe waren, reageert Moussaid met een geschokt “Zo!” of een meelevend “Jeetje…”. Na 13 minuten ellende — en dit bedoel ik niet cynisch, want ik wil verslavingsproblematiek zeker niet bagatelliseren — introduceert Moussaid de game-onderzoeker die werkt aan games die de mentale gezondheid van jongeren kunnen verbeteren. Gek genoeg mag deze onderzoeker niets over die games vertellen. Haar wordt slechts gevraagd hoeveel jongeren er nu gamen in Nederland en hoeveel van die gamers verslaafd zijn.
Je zorgen maken
Ook in de interactie met het publiek blijft Moussaid beren op de weg zien. Een meneer die aangeeft dat zijn zoon veel gamet, maar het verder goed doet op school, goed slaapt, eet en sociaal is, en hij zich daarom afvraagt waar hij zich dan druk over moeten maken, krijgt van Moussaid een schamper lachje en een “Ik weet het niet…”. Ze vraagt een jongen van 16 die zegt dat hij sowieso nooit problemen heeft gehad en nu zelfs alleen nog maar in het weekend games speelt, of hij zich zorgen maakt. Het lijkt wel of ze niet eens naar hem luistert. Beste Nadia, wáár moet hij zich zorgen over maken?
Nuance uit onverwachte hoek
Interessant genoeg komt de eerste nuance van een vertegenwoordiger van een verslavingskliniek. “We denken dat verslaving en gedragsproblemen vaak een symptoom zijn van het daadwerkelijke probleem, zoals gepest worden, niet naar buiten willen, moeite hebben om aansluiting te vinden. Dan kan je gaan gamen, maar je kan ook heel veel gaan blowen.”
De volgende nuancering komt wanneer de onderzoeker weer aan het woord komt om Moussaid uit te leggen “waarom die games zo verslavend zijn”. Ze legt uit dat er verschillende game genres zijn en dat er bepaalde genres zijn die een grotere aantrekkingskracht kunnen hebben op spelers. Helaas wordt die nuance weer teniet gedaan door een ander panellid dat de suggestie wekt dat het verslavender maken van games zo’n beetje het verdienmodel is van alle grote commerciële game-bedrijven.
Als vervolgens de jonge game-maker uitlegt hoe skins en in-game currency werken, en vertelt hoeveel hij als tiener zelf heeft uitgegeven aan skins, gaat Moussaid nog een stapje verder. “Dit is zo’n grote industrie. Er wordt geld afgetroggeld — zo is het gewoon — van pubers, Fortnite is de meest verslavende game. Is dit dan niet misdadig van die industrie?”
Kansloos
Met al deze mensen aan de verslavingskant maakt de jonge game maker in zijn eentje geen schijn van kans. Uiteindelijk kan de game-onderzoeker (die ook ontwikkelingspsycholoog is) het niet meer aanzien. “Ik popel om wat te zeggen. We hebben heel belangrijke verhalen gehoord, die moeten we ook horen. Alleen als we kijken naar de cijfers is het nog steeds een vrij klein percentage van kinderen en jongeren in Nederland die echt een verslaving hebben. Dat betekent dat voor de grote meerderheid van de jongeren het goed gaat.”
Verder legt ze uit dat het aantal uur dat iemand gamet op zich niet bepaalt of iemand verslaafd is of niet. “Het gaat erom of het grote invloed heeft op je dagelijkse leven, je sociale contacten. Dat je eigenlijk niet meer toekomt aan de dingen die je zou moeten en willen doen.”
Daarna mag ze nog een aantal positieve dingen zeggen. Dat games goed zijn voor het trainen van bepaalde vaardigheden. Als hekkensluiter vertelt iemand over hun readification project, waarbij games worden ingezet om kinderen meer te laten lezen. Maar dan zitten we al wel in de laatste vijf minuten van de uitzending. Waarschijnlijk is het overgrote deel van het publiek dan lang en breed weggezapt met het idee dat games levensgevaarlijk zijn.
