Een paar weken geleden ben ik begonnen aan een lange binge-sessie van de serie Mad Men. Het seksisme en racisme is tenenkrommend, maar het is fictie is en de serie speelt zich decennia geleden af. Gelukkig weten we tegenwoordig beter, nietwaar?
Schijn bedriegt. Dat blijkt maar weer eens uit een van de artikelen van Jason Schreier over wat zich bij Blizzard allemaal afspeelde. Ik lees daar “Wanneer er een vrouw begon op de quality assurance afdeling, stonden de mannen in de rij om zich voor te stellen,” en moet gelijk denken aan de ‘welcome wagon’ in Mad Men; mannen die met nauwelijks verhulde lust in hun ogen komen kennismaken met de nieuwe secretaresses. En het prostitueren van de Sterling Cooper office manager om een grote klant binnen te halen ligt eigenlijk niet zo ver van het offeren van het welzijn van vrouwelijke Blizzard-werknemers om de belangrijke mannen binnen het bedrijf tevreden te houden.
“Sexy cow business”
Misschien is er in al die jaren toch niet zoveel veranderd als we hadden gedacht. Het is alleen minder openbaar. Tenminste, tot het moment dat de beerput open gaat, zoals nu bij Blizzard. Het management over rolt over elkaar heen om hun straatje schoon te vegen. Chief compliance officer Fran Townsend – wiens verantwoordelijkheid het is om er op toe te zien dat het bedrijf zich aan alle regels en wetten met betrekking tot gelijke behandeling houdt – ontkent alles glashard.
Blizzard President J. Allen Brack noemt in een email aan het personeel de misstanden onaanvaardbaar. Ook zegt hij ‘bro culture’ te minachten en zich er al zijn hele carrière tegen te verzetten. Dat klinkt mooi, totdat er een Blizzcon 2010 video viraal gaat, waaruit weinig van die minachting van Brack blijkt.
Voormalig Blizzard CEO Mike Morhaime biedt zijn excuses aan. Hij schrijft “Als leider in onze industrie zal ik mijn invloed gebruiken om een positieve verandering teweeg te brengen en vrouwenhaat, discriminatie en intimidatie bestrijden waar ik maar kan.” Een interessante uitspraak als je bedenkt dat de verrotte cultuur bij Blizzard is ontstaan met hem aan het roer.
Begin van verandering
In alle drie de gevallen hoef je niet heel hard je best te doen om de uitspraken te ontkrachten, maar een dergelijke tactiek heeft in het verleden vaak geholpen: ontkennen of zeggen dat je het vreselijk vindt, en dan wachten tot het overwaait. Waarschijnlijk hoopten ze dat het internet iets anders zou vinden om zich over op te winden, zodat de interesse voor de rechtszaak van het Californische Department of Fair Employment and Housing tegen Activision Blizzard zou wegebben.
De beerput blijkt echter zo diep en zo goedgevuld dat het internet er maar niet over raakt uitgepraat. Uiteindelijk besluit Brack om op te stappen en heeft Townsend haar functie van executive sponsor van het Activision-Blizzard-King Women’s Employee Network neergelegd (ze blijft wel aan als CCO). CEO Bobby Kotick belooft beterschap – volgens de SOC investment group een belofte die niet veel meer dan een pleister op de wonde. En er zijn een aantal Blizzard werknemers stilletjes via de achterdeur vertrokken.
Rinse en repeat
Maar met loze beloften en het ontslaan van een handje vol mensen is het probleem niet opgelost. Seksisme is diepgeworteld binnen bedrijven als Blizzard. Net als bij Ubisoft rollen er wat koppen, maar blijft het management onder wiens toezicht de misstanden hebben plaatsgevonden grotendeels in tact. Dan is het een kwestie van tijd voor er nieuwe afschuwelijke verhalen het daglicht ziet.
Het in standhouden van de negatieve cultuur heeft ook gevolgen voor de industrie in z’n geheel. Mensen die zo zijn ‘opgevoed’, verspreiden dergelijke ‘waarden’ wanneer ze elders aan de slag gaan. Zo kondigde Alex Hutchinson, voormalig creative director bij Ubisoft Montreal, gisteren trots zijn nieuwe studio aan die uitsluitend uit witte mannen bestaat. Commentaar daarop van Jason Schreier deed Hutchinson af als trollen. En dat is slechts één heel zichtbaar voorbeeld.
(foto die werd meegestuurd bij aankondiging van Hutchinsons nieuwe studio)
Laat je stem horen
Dat mensen met macht weinig doen wil niet zeggen dat er niets kan veranderen. We kunnen ook zelf actie ondernemen. Allereerst wil ik iedereen aanmoedigen om zich meer te verdiepen in wat zich binnen onze industrie afspeelt. Er zijn namelijk nog te veel mensen die té verbaasd zijn over de Blizzard-verhalen die naar buiten komen. Lees artikelen, volg gemarginaliseerde industriegenoten op social media, luister naar wat zij te zeggen hebben en trek hun verhalen niet in twijfel.
Zoals ik in een eerdere column schreef: wegkijken draagt niet bij aan een oplossing, sterker nog, het is onderdeel van het probleem. Als een misbruiker een mea culpa schrijft dan is dat niet iets om hen voor te prijzen. Iemand die toegeeft een ander te hebben aangerand (of erger) is niet ‘one of the good guys’. Met een schouderklopje voor hun openheid – die vaak pas volgt als ze het niet langer geheim kunnen houden – laat je zien dat je met dergelijk gedrag kan wegkomen zolang je maar aardig bent voor de rest.
Wanneer je iemand een ongepaste opmerking maakt of ongepast gedrag vertoont, zeg er wat van. Dat hoeft niet een hele preek te zijn, met een vriendelijk “Dat is niet ok wat je daar zegt/doet” geef je al een duidelijk signaal af.
Wil je meehelpen aan verandering, maar weet je niet waar je moet beginnen? Bekijk dan eens deze video van Alanah Pearce. Zij deelt een aantal van haar persoonlijke ervaringen, en vertelt waarom het belangrijk is dat iedereen een steentje bijdraagt.
(Beeld bovenaan de pagina: Mad Men welcome wagon)
