Na een week van ik weet niet hoeveel uren aan streams en showcases is E3 achter de rug. De eerste online editie van het voormalig retail event, en wat mij betreft gelijk de laatste.
E3 was vroeger dé plek voor uitgevers om nieuwe games aan te kondigen en voor inkopers om te bepalen wat er met de kerst in de winkel lag. En van over de hele wereld keken gamers over de schouders van de aanwezige media mee. De groten van de industrie pakten uit met flitsende persconferenties, waar aankondigingen onder letterlijk luid gejuich werden ontvangen. En met miljoenen kostende stands in het LA Convention Center.
De afgelopen vijf jaar werd E3 langzaam maar zeker een stuk minder toonaangevend. Nintendo was de eerste die de live persconferentie liet varen en overstapte naar een online presentatie. En dat was in een tijd dat Corona gewoon nog een kroon was, of een biertje. Het bleek voor de E3 organisatie steeds lastiger om de boel bij elkaar te houden, en ook partijen als EA en Sony vertrokken.
Toen kwam de pandemie, en plots moest álles online. Ook E3. Vorig jaar sloegen ze nog over, om hun positie te heroverwegen, maar ook dit jaar moest de organisatie eraan geloven. De grote hallen gevuld met games maakten plaats voor een verzameling van online evenementen. Deels met het officiële E3 label, maar er waren ook partijen die een E3 etiketje op de eigen showcase plakten om een graantje mee te pikken.
Heel begrijpelijk, want door het online karakter is de show die normaliter voor velen te ver is en te duur is, eindelijk binnen handbereik. Het wegvallen van die barrières juich ik toe, maar er zijn ook nadelen aan de vrije toegankelijkheid. E3 is ineens veel. Heel veel. Te veel. Het evenement werd een niet aflatende stroom aan showcases met games. Heel veel games. Te veel games. Zoveel te veel games dat weinig is blijven hangen.
Al is het jaren geleden, ik kan me nog goed voor de geest halen dat Sherida Halatoe op het grote Xbox podium kwam vertellen over haar game Beyond Eyes. Ook weet ik me nog precies te herinneren hoe ik voor het eerst Life is Strange speelde op E3, of Valliant Hearts, Neo Cab of Unraveled. Maar ik denk niet dat ik me volgend jaar nog de trailer van Cat Cafe Manager voor de geest kan halen die voorbij kwam in een zeven minuten lange aaneenschakeling van game trailers, aan het einde van een showcase van een uur, ook tjokvol met games.
Hiermee wil ik niet beweren dat Beyond Eyes of een van de andere titels die ik me kan herinneren betere games zijn dan Cat Cafe Manager. Absoluut niet. Het betekent alleen dat ze door E3 memorabel zijn. De honderden en honderden games die de afgelopen week voorbij kwamen zijn dat voor mij niet. Die zijn helaas verworden tot een grote samensmelting van trailers waar door de enorme hoeveelheid nauwelijks nog iets bovenuit steekt.
