Een aantal weken geleden ontving ik van Bob de volgende email:
Hi Alessandra,
Naar aanleiding van de gefaalde launch van Cyberpunk 2077 (en daarvoor o.a. No Man’s Sky en Fallout 76) wil Business Insider een artikel schrijven over of de gamesindustrie stuk is.
Ik vroeg me af of 1) je interesse hebt om mij hierover te woord te staan, en 2) of je hiervoor dinsdag of woensdag a.s. bereikbaar bent.
Ik hoor graag van je!
Nu doen de stijl en toon vermoeden dat Bob en ik elkaar al een tijdje kennen, maar nee, ik had nog nooit van Bob-die-voor-Business-Insider-werkt gehoord. Nou ja werken, hij loopt er stage. De rest van de redactie gaat Bob nog dingen leren, bijvoorbeeld hoe je een fatsoenlijke email schrijft.
Een interessante vraag
In mijn antwoord zeg ik Bob dat zijn vraag interessant is op basis van drie games. Helemaal omdat No Man’s Sky inmiddels is uitgegroeid tot een succesvolle game waar veel spelers plezier aan beleven, en ook Fallout 76 krijgt inmiddels een ‘mostly positive’ review op Steam. Voor Cyberpunk 2077 is het nog wat vroeg, maar CD Projekt Red werkt hard om alle bugs te fiksen. Het klinkt een beetje alsof Bob zijn mening al heeft gevormd voor hij met zijn ‘onderzoek’ begint. Toch geef ik hem het voordeel van de twijfel en werk mee. Wel stel ik als voorwaarde dat ik voor publicatie inbreng heb in de manier waarop ik word geciteerd.
Niet van mijn stuk te brengen
Bobs openingsvraag is waarom er “onaffe games” worden gepubliceerd. Ik antwoord dat er weliswaar missers zijn, maar dat het bij veel games gewoon wel goed gaat. En wanneer er iets mis gaat doen de meeste developers er alles aan om hun fouten te corrigeren. Excuses, patches, en waar nodig refunds. Daar kunnen de meeste Fortune 500 bedrijven nog wat van leren. Als daar iets fout gaat proberen ze het onder het tapijt te vegen of te ontkennen. Waar een ervaren interviewer in zou gaan op mijn antwoord, ploegt Bob liever op negatieve toer voort. Elke vraag die hij stelt leent zich voor een nieuwe variatie van mijn redemption antwoord.
Bob: “Hoe gaan studio’s om met deze afgang?” Ik: “Ze bieden excuses aan en doen er alles aan om de game te repareren.”
Bob: “Wat betekent een gefaalde lancering voor een studio? Ik: “Dat ze hard aan de slag gaan om het vertrouwen van hun community terug te winnen.”
Bob: “In hoeverre is er sprake van reputatieschade en financiële schade”? Ik: “Op korte termijn doet dit CD Projekt Red zeker geen goed, maar als ze hun fouten weten recht te zetten kunnen ze hun reputatie weer terugverdienen en de financiële schade waarschijnlijk beperken. Kijk maar naar Hello Games.”
Een eenzame positieve noot
Wanneer ik het stuk ter goedkeuring ontvang zijn mijn antwoorden weliswaar positief, maar is mijn positiviteit flink getemperd en ingebed in negatieve verwijzingen. Van mijn redemption verhaal blijft weinig over. Ik twijfel of ík nu wellicht vooringenomen ben en vraag een bevriende journalist mee te lezen. Vervolgens besluit ik mijn medewerking in te trekken. Bob reageert teleurgesteld, want ik was de enige positieve noot in zijn artikel. En daar is geen woord van gelogen. Zo is Destiny uit 2014 de enige game die Bob kan bedenken waarbij de voorverkoop niet leidde tot “een onvermijdelijke teleurstelling bij lancering”.
Boze Bob
Nu ben ik gewend dat mainstream media niet erg positief zijn over games, maar waarom doet ook Bob dat? Hij heeft me namelijk verzekerd dat hij graag games speelt. En ineens valt het kwartje. Bob is een boze gamer, teleurgesteld door zijn ongelukkige keuze in pre-orders. En daar moet een hele industrie voor boeten. Normaal uit een jongeman als Bob zijn ongenoegen op Twitter, Reddit of in de Steam reviews, maar Bob de boze gamer vermomt zijn boosheid als artikel. En waar een zichzelf respecterend journalistiek platform een dergelijk artikel niet zou plaatsen, omdat de basis voor het onderzoek nogal eenzijdig is, plakt Business Insider er gewoon een clickbait kop boven, en publiceert het.
(Beeld: Cyberpunk 2077)
