We zitten nagenoeg allemaal thuis om de verspreiding van een gevaarlijk virus zo goed mogelijk tegen te houden. Een periode waarin onnodige onrust het laatste is waar mensen op zitten te wachten. Toch vond NRC het een goed idee om in hun rubriek ‘opvoeden’ een opiniestuk van voormalig game-verslaafde Michiel Smit te plaatsen met als kop “Corona: ideale voedingsbodem voor gameverslaving.”
Ik kan me in normale tijden best vinden in de algemene boodschap van Smit. Ouders doen er goed aan om hun gamende kinderen in de gaten te houden. Echter de timing van zijn oproep in combinatie met de vorm van een opiniestuk vind ik ongelukkig gekozen.
Games gevaarlijker dan virus
Smit begrijpt dat ouders minder gedaan krijgen met de kinderen thuis, maar hij doet ze tekort wanneer hij er gemakshalve maar van uit gaat dat ouders nu massaal de ‘digitale oppas’ inzetten.
Ouders die hun kinderen wel wat meer laten gamen praat hij een naar gevoel aan door hen wijs te maken dat álle moderne games zich bedienen van zwaar manipulerend businessmodellen met in-game purchases. Hij doet er nog een schepje bovenop door hun hun thuiszittende kinderen te vergelijken met proefdieren in kale, eenzame kooitjes die makkelijk verslaafd raken aan van alles. Verder legt hij ‘spelenderwijs’ een link tussen games het rondwarende virus: “Voor jongeren, anders dan voor ouderen, zijn games meestal veel gevaarlijker dan virussen.” Later in het stuk voegt hij hier aan toe: “Het listige is dat het ontwikkelen van problematisch gamegedrag zich even onzichtbaar voltrekt als een virusinfectie.”
Aan hun lot overgelaten
Het is niet erg chic dat Smit onzekerheid en de angst voor het coronavirus gebruikt om zijn gospel te verkondigen. Denkt hij dat ouders die hun stinkende best doen om het thuisscholen van hun kinderen te combineren met thuiswerken, en die hun kroost proberen te vermaken binnen de beperkte mogelijkheden, zitten te wachten op zijn onheilsboodschap?
Als Smit zich écht ongerust maakt dan had hij er beter aan gedaan om ouders te voorzien van praktische tips en leuke ideeën om de door hem zo gevreesde game-verslaving te voorkomen. Meer dan die twee slappe alinea’s aan het einde van het stuk waarin hij niet veel verder komt dan ‘geef ze aandacht en een boek’.
Helaas kiest hij voor het zaaien van ongerustheid en laat de bang gemaakte ouders verder aan hun lot over. En dat in een tijd waarin de meeste van hen al worstelen met zoveel andere onzekerheden. Foei.