Hoewel het oude games zijn toch even een waarschuwing: als je Red Dead Redemption en Heavy Rain nog niet hebt gespeeld dan kan je in verband met spoilers beter hier ophouden met lezen.
Afgelopen weekend heb ik Heavy Rain op PS4 gespeeld. Het was de eerste keer dat ik de game speelde, want toen ‘ie begin 2010 uitkwam waren er wat heftige dingen gaande in mijn leven en zat ik niet te wachten op een game met emotionele impact. Daarna is het er om een of andere manier nooit van gekomen. Ik had echter genoeg gehoord om te weten dat ik in een emotionele rollercoaster terecht zou komen, maar de voornaamste emotie die ik voelde was irritatie.
John Marston
Dat ik wel degelijk beschik over empathisch vermogen, ook voor game karakters, weet ik van Red Dead Redemption. Na de scene waarin John Marston wordt doorzeefd met kogels voelde ik een veelheid aan emoties. Verdriet om het verlies van de protagonist waar ik al zoveel uren mee had doorgebracht. Boosheid op de schrijvers van het verhaal, omdat zij het nodig hadden gevonden me ‘mijn’ John af te nemen. Ik was zo teleurgesteld en pissig dat ik zelfs even heb overwogen om niet meer verder te spelen.
Arme Jason
Dan Heavy Rain. In het begin doet het verhaal me nog wat. Wanneer Jason met zijn ballon in de menigte verdwijnt voel je aan je water dat het niet goed afloopt. Toen ik het niet kon voorkomen dat de kleine jongen door een auto werd geschept kreeg ik dezelfde somberheid over me heen als het donkere vervolg van het verhaal. Maar dan gaat het mis.
Hoewel de remaster visueel gezien prima meekan in de huidige tijd en het verhaal an sich nog steeds aangrijpend is, is het de techniek die me in steek laat. Vastlopers, trillende control prompts – ook wanneer het niet de bedoeling is buttons meerdere keren in te drukken -, audio die op cruciale momenten ontbreekt, het zijn slechts enkele voorbeelden.
Het doet me allemaal weinig
Het haalt me allemaal zo uit het verhaal dat het me weinig meer doet. Het is maar een spelletje en door de glitches ben ik me daar volledig van bewust. Zonder enige twijfel hak ik mijn eigen vinger af, de dealende vader krijgt zonder pardon een kogel door het hoofd, en ik bedenk me geen seconde voor ik de fles gif achterover sla.
Voor het vinden van de juiste locatie van Shaun zoekt Ethan paniekerig naar een hint op zijn mobiele telefoon, althans dat schijnt zo te zijn. Het enige wat ik zie is een Ethan die onrustige bewegingen maakt met een telefoon aan zijn oor terwijl de wereld om hem heen compleet stil is. En zelfs het redden van zijn zoon en de daaropvolgende dood van Ethan laat me koud.
It’s Britney, glitch
Ik ben te vergelijken met journaliste Britney Sanders die in de epiloog op het graf van Madison verdrietige woorden spreekt. Als de camera uitgaat blijkt dat ze zich meer druk maakt om het feit dat ze honger heeft en dat het haar irriteert dat ze natregent. Ook bij mij komt de irritatie weer naar boven. De enige reden dat we op het graf van Madison staan was namelijk een glitchende game.
