Het leven in de grote stad is jachtig. Mensen hebben haast, vooral als ze van A naar B willen. In de auto laat ik me daar nog wel eens in meeslepen en toon menig voetganger een boos gezicht en gebalde vuist als ze in de weg lopen. Maar op de fiets ben ik een ander mens.
Oponthoud
Op de fiets kijk ik om mee heen, naar mensen, naar gebouwen, naar de stad. Zo ontdek ik nieuwe winkeltjes, restaurantjes, interessante koopwoningen – die ik niet wil kopen, maar waar ik wel van wil weten hoe duur ze zijn – en vele andere dingen. Al rondkijkend zorg ik dus reeds decennia voor oponthoud op de hoofdstedelijke fietspaden.
Fietsen alsof je wandelt
Die traagheid heeft sinds een paar maanden een geheel nieuwe dimensie gekregen. Tegenwoordig fiets ik alleen nog maar op wandelsnelheid. Ja, ik word een dagje ouder, maar nee dat is niet de oorzaak. Het lijkt alsof ik echt nauwelijks meer vooruit kom en niets doe, maar in werkelijkheid ben ik druk bezig, want ik broed mijn eieren uit.
Kan me geen barst schelen
Juist, ik fiets langzaam vanwege Pokémon Go. En dat is niet makkelijk. Voor je het weet krijg je de melding dat je te hard gaat. Het luistert dus nauw. Mijn mede-weggebruikers weten dat niet. Mijn telefoon zit in mijn tas op battery save mode. Het enige dat zij zien is iemand die tussen hun en B staat. Geïrriteerde blikken zijn mijn deel, want ik blokkeer nu nog meer dan normaal het rode asfalt van de hoofdstad. Maar twee of vijf kilometer later ben ik dat weer vergeten. Dan vertoont mijn ei een barst. Wat zou er dit keer in zitten?
Met de lancering van het Pokémon Buddy System zal het niet snel beter worden met mijn fietsgedrag. Bij voorbaat mijn excuses aan alle fietsers in Amsterdam.
