Games-advocaat Olivier Oosterbaan licht bekende en onbekende juridische vragen rondom games toe. Free to play heeft als geen ander businessmodel onder devs en publishers voor- en tegenstanders, en realisten. Maar hoe zit het voor juristen? Daar zijn toch vooral tegenstanders lijkt het.
TANSTAAFL
Een gratis lunch bestaat niet.* Althans, misschien wel gratis voor jou, maar uiteindelijk betaalt iemand ergens iets. En in het geval van F2P ben je dat soms zelf. Dat lijkt me een faire deal, maar toezichthouders zien dat anders.
Wat is er aan de hand? Consumenten worden beschermd, bijvoorbeeld tegen onjuiste informatie (‘vliegen naar Mallorca voor 3 euro!’) en tegen agressieve verkoopmethoden (‘ik zeg, doen!’). Dit geldt nog sterker voor jonge consumenten, wat die zijn gevoeliger voor dit soort boodschappen. (En natuurlijk, peer pressure.)
En het geldt ook voor games. In het kort, zeggen dat iets gratis is als het niet gratis is, of heel veel druk uitoefenen om iemand tot aankoop van een IAP, DLC of abonnement te bewegen, dat mag niet.
Er wordt dan ook al enige tijd gesproken over F2P en consumentenbescherming, en ook de Nederlandse toezichthouder de ACM (toen nog de Consumentenautoriteit) publiceerde in juli 2013 een ‘marktscan’ waarin zij zei dat er vooral meer aandacht moest komen voor de risico’s. In dat rapport leek alles nog bij het oude te blijven.
Maar nu is er ook op EU-niveau aandacht voor. Control schreef er hier al over. Dit volgt op een ‘common position’ van de Europese toezichthouders van begin dit jaar. De regels zijn dan ook niet nieuw, maar er is weer eens duidelijk gemaakt dat ze ook gelden voor games, in-app purchases, etc.. En er is extra ‘guidance’ uitgebracht, waar je als F2P exploitant iets beter mee uit de voeten kan. En, mogelijk zal er ook meer op gehandhaafd worden.
Hoe kan je het goed doen?
Doe wat je zegt, zeg wat je doet. Het gaat er vooral dat je consumenten niet misleidt. Als iets geld kan kosten, vermeldt dat dan:
“No form of advertisement should promote games as “free” where this has the potential to mislead consumers as to the actual costs involved in playing the games and/or as to the true costs.”
Ook is het belangrijk om duidelijk aan te geven wat je precies geeft als iets gratis, en dus ook wat er niet gratis is. Je mag daarbij een game nog wel aanduiden als ‘free’, maar je moet dus duidelijk aangeven welke onderdelen gratis zijn, en welke niet. En geef deze informatie duidelijk aan, en vóórdat iemand de game gaat spelen of download.
Denk aan de kinderen
Consumentenbescherming bij F2P is vooral bescherming van kinderen. Interessant genoeg gaat het dan niet allemaal om games specifiek gericht op kinderen, maar om games die appelleren aan kinderen. Wat zijn dat dan? De Europese toezichthouders noemen Candy Crush Saga als voorbeeld, dus ik denk dat je ervan uit kan gaan dat alles behalve de meest hardcore games wel appelleren aan kinderen.
Wat mag je dan vervolgens (niet) doen met die kinderen? Je mag ze niet direct aansporen om aankopen te doen. Wat is dat dan? Ook hier blijft de nieuwe guidance enigszins vaag, maar kreten als ‘koop nu!’ en ‘nu upgraden!’ worden gezien als niet toegestaan. In Duitsland zijn hier ook al rechtszaken over gevoerd. Zelfs als je in aanmerking neemt dat reclame wervend kan zijn, lijkt reclame inmiddels meer een soort van vrijblijvende uitnodiging te moeten zijn, zonder emotie: “u kunt dit kopen, maar u kan het ook niet doen.”
Geen pay to win
Play to win is één ding, maar pay to win, waarbij je door het kopen van items ook sneller door een game kan, staat ook onder druk. Uit de guidance:
“This group also comprises games where a substantial gameplay experience requires an in-app purchase (e.g. open world games in which users can only access significant gameplay features or areas by making payments and games where payments are necessary in order to progress through the game at a reasonable or practicable rate).”
Wat betekent dat? Ik kan als developer, als de paid option 1 uur duurt, de free option dan misschien niet meer 100 uur laten duren, maar wel 10 uur, als dat een ‘normaal’ tempo is.
App stores
In app stores, zoals bijvoorbeeld die van Apple, is veel van het bovenstaande opgelost, door bijvoorbeeld IAP duidelijk te vermelden. Maar ook hier willen de EU toezichthouders een stapje verder gaan. Zij geven aan dat alleen een default lock duration (op bijv. 15 minuten) niet o.k. is, maar dat de gebruiker expliciet gevraagd moet worden of dat lang genoeg is.:
“When the system provides for time slots for the validity of consent (e.g. a 15 minutes slot), traders should not automatically apply default settings, but rather request the consumer’s explicit consent also in relation to the applicable duration.”
Dus, bij IAP time slot uitdrukkelijk de duur daarvan vermelden, en aangeven dat met het invoeren van een unlock ook consent wordt gegeven voor die duur. Het zal interessant zijn om te zien of, en hoe, bijvoorbeeld Apple en Steam hun stores en marketing aanpassen.
Een oplossing, voor welk probleem?
Lossen deze (interpretatie) van nieuwe regels wat op? De echte cowboys pak je er waarschijnlijk niet mee aan, maar ik denk dat het goed is als meer developers en publishers nadenken over hoe hun gameplay in elkaar steekt, en hoe de marketing van de game (en in de game) wordt gedaan.
(*Gratis bestaat niet, ook niet voor juridisch advies. Soms is het wel schappelijk, zoals bij de Legal Indie Bundle van Leopold Meijnen Oosterbaan.)
