Joris de Man is freelance componist en schreef de muziek van onder andere Killzone 1, 2 en 3 en won in 2010 de Ivor Novello Award. Voor Control Magazine schrijft hij columns over gamesmuziek.
De aankondigingen van Next Generation Consoles is toch altijd wel spannend; elke generatie weer weten de nieuwe consoles de oudjes qua technische mogelijkheden voorbij te schieten, en het is soms moeilijk te geloven dat 20-30 jaar geleden we sowieso nog nauwelijks computers thuis hadden.
De vraag is een beetje wie, naast de gamers dan, daar het meeste profijt van heeft. Het lijkt erop dat de grafische artiesten het meeste voordeel hebben, strak gevolgd door de programmeurs en game designers.
Ik kan me nog herinneren toen we na de eerste Killzone de specs binnenkregen van de PS3; het was bijna niet voor te stellen hoe met de nieuwe console een karakter meer poly’s zou kunnen gebruiken dan een heel level van Killzone 1!
Maar hoe zit het dan met de audio? De sprong van PS2 naar PS3 was voor de geluidsgasten toch ietwat teleurstellend; geen onboard dsp, gewoon een zut meer audio kanalen en 7.1, maar dat was het dan wel.
En hoewel de nieuwere generatie een stuk beter is, zijn het niet de grote sprongen die je aan de grafische en cpu technische kant ziet.
Qua muziek kunnen we eigenlijk alles al; geluidstechnisch zitten we aan de top, en aan de diversiteit van muzikale stijlen zal het ook niet liggen.
Dan is de vraag; boeit dat eigenlijk? Wat is next gen muziek bijvoorbeeld?
Een van de elementen die vaak bij de aankondiging van een nieuwe generatie consoles wordt gehighlight is dat we nu een nog meer cinematische ervaring zullen krijgen qua games; met nog meer immersie, realisme en interactiviteit.
En dat is tot op zekere hoogte waar; het valt niet te ontkennen dat een Metal Gear The Phantom Pain bijna niet van een (Michael Bay-achtige dan) film te onderscheiden is, zeker op visueel en cinematografisch vlak.
Maar waar het voor mij toch nog steeds aan schort is muziek; of in elk geval de rol van muziek.
Hoe kunnen we de muziek verbeteren? Als we film als ons grote voorbeeld nemen, dan missen we in mijn optiek de subtiliteit en de psychologische effecten die in dat medium met muziek wordt bereikt.
Kijk naar een film als Jaws; iedereen kan onmiddellijk het bekende ‘ta-da, ta-da’ baslijntje neuriën, vaak ook nog met een opgestoken handje als vin en een grijnzende bek vol tanden.
Maar waar die muziek echt briljant in is, is hoe dat thema wordt gebruikt; initieel als aankondiging van de haai. Maar later, net als je denkt te weten dat het bekende thema weer een bezoekje van de haai aankondigt, gebeurt er niets….
En dan, als de muziek ophoudt, en je net een zucht van verlichting slaakt dat het vals alarm was, verschijnt ‘ie plotseling, uit onverwachte hoek!
Zo zijn er nog tal van voorbeelden waarbij de muziek een veel grotere rol speelt dan alleen begeleiding, bijna als onzichtbare acteur; soms als emotie ‘vergroter’, soms tegendraads, en af en toe zelfs om je compleet om de tuin te leiden.
Daar zit naar mijn gevoel de stap naar Next Gen Muziek… geen evolutie maar revolutie.
