M’n eerste aanraking met computer spelletjes was bij een vriendje van me; de Philips Videopac G7000. Een grote vierkante zilveren bak met cartridges en een tiptoets keyboard, joysticks die eruit zagen als zelfdovende asbakken, en ‘pixels’ zo groot als legoblokjes. Ik was verkocht.
Later levelde ik up met een ZX Spectrum; dat ding had wel 48k aan geheugen en werkte met cassettebandjes. Mijn vader had een cassettedeck met vari-speed waarmee je soms wel tot 20% sneller een spel kon inladen als je die omhoog gooide.
Maar het spannendste was dat de Spectrum een ingebouwde Basic taal had, waarmee je zelf kon programmeren. Na wat ‘hello world’ gefreubel lukte het me na een tijdje een simpele drummachine te programmeren. Veel experimentjes volgden, maar behalve wat driftig gebliep kwam er niet veel muzikaals uit die machine.
Dat veranderde later toen m’m moeder een Atari ST voor ons kocht. Die had midi, een ingebouwde 3 kanaals soundchip en (gasp), een muisbestuurd operating systeem. Wow! Ik raakte al snel geobsedeerd door deze machine en het bleek dat ik niet de enige was. In heel Europa waren er gelijk gestoorden die alles uit de machine probeerden te halen wat er in zit qua grapchis, programmeren en muziek.
Het fenomeen ‘demo groep’ is iets wat tegenwoordig niet meer zo wijd verspreid is, maar in de pre-internet era was het de manier om mensen te leren kennen die dezelfde obsessie hadden als jij. Ik was lid van een nederlandse groep en we werden al snel hechte vrienden. Uitnodigingen voor Coding Convententions, die vaak zelf ook in demo-vorm werden gemaakt, gingen nog niet met een emailtje, maar werden per post op een floppy of op een BBS (‘kent deze nog-nog-nog’) gepost, waar je dan met je analoge vt52 modempje (waar je je telefoon oplegde) op inlogte.
Deze parties waren internationaal en werden vaak in de gymzaal van een school of buurthuis gehouden, op plekken zoals Stockholm, Dusseldorf, Tilburg en Parijs. Ze gingen een dag of drie door en er waren vaak competities.
Een van m’n favoriete herinneringen was toen we onderweg waren naar een conventie in Bremen. Een busje volgeladen met Atari’s, zware TV’s en kratten bier in de achterbak (die ‘m aan de achterkant zo zwaar maakten dat onze koplampen fijn in iedereen’s bek schenen op de tegenoverliggende snelweg), Metallica oorverdovend op de stereo en met 160 op de Autobahn.
Toen we rond een uurtje of 6-7 s’ochtends Bremen binnenreden, opzoek naar de venue besloten we die Duitsers maar even te trakteren op een vriendelijke aankomst groet; keihard Wagner’s ‘Ride of the Valkyries’ op de stereo terwijl er een opblaaspop uit het open dak hing die een vlaggetje van onze demo groep vast hield.
De competities op dit soort evenementen waren altijd intens; binnen een dag of 2 een demo in elkaar gooien die beter was dan die van de competitie. Het was zware klus; zeker omdat we met (vergeleken met nu) zeer simpele hardware en tools werkten; geen hardware geaccelereerde graphics of geluid, en alles in 68000 assembly code. Wildje je iets met sprites doen? Dan moest je zelf een sprite routine coden en een tool om uüberhaupt sprites te maken. Wilde je een kubus in 3D op je scherm laten ronddraaien, dan maakte je je eigen fill routines en transformatie systeem. Geluid? Je voelt em al…
Vroeger was alles beter
Het was dan ook niet gek dat er in die tijd niet veel games werden gemaakt. Het duurde vaak te lang, was teveel werk en niemand had een idee over wat goede gameplay was. Laatst had ik het met een oude kennis (lead programmeur op de God of War franchise) over de goede oude tijd, waar mannen nog echte mannen waren en worstelden met assembler coding en stoer de graphics pixelden in plaats van Photoshopten, realiseerde ik me dat het ‘vroeger was alles beter’ geneuzel onzin is. Het was beter omdat je herinnering daaraan zo goed is. Ik zou voor geen goud terug willen naar de tijd waarin je computer maar één programma tegelijkertijd aankon, er niet of nauwelijks een undo knop was, en waarin je geheugen beperkt was tot een halve megabyte.
We leven in een tijd waarin je je niet meer druk hoeft te maken over hoe je een pixel op je scherm krijgt, een sprite beweegt of je een geluidje kan afspelen. Pakketten als Unity, Blender en Gimpshop geven je ongekende mogelijkheden die we ons vroeger niet eens konden voorstellen. En evenementen zoals de Global Game Jam en GDC laten zien dat het idee van Coding Conventions nog steeds enorm poplair is.
Dus laat die nostalgie voor wat het is. Warp speed to the Future!
