Onlangs werd ik gevraagd om mee te doen aan een discussiepanel in het Stedelijk Museum voor het festival Schandalig. Naast mijzelf waren regisseur Cyrus Frisch en componist Cornelis de Bondt uitgenodigd om eens pittig te discussiëren over de kortingen op kunstsubsidies.
Volgens de organisator was zelfs mijn aanwezigheid controversieel; een ‘commerciële’ gamescomponist naast een serieuze componist en een filmkunstenaar; hij verwachtte ‘fireworks’.
Iedereen zou een korte presentatie geven (in De Bondts geval een uitvoering) gevolgd door het discussiepannel. Frisch ging drie keer over z’n tijd met een relaas dat de wereldproblematiek aanpakte en vroeg waarom wij toekijken en niets doen. De Bondts ‘uitvoering’ bleek een gigantische opgeblazen vuilniszakken worm, waar de ventilator (die deze worm als een zwevende penis over het publiek stuwde) werd afgetakt als blaasstuk voor een sopraan klarinet. Het klonk als een file waar mensen al veel te lang in stonden. Mijn presentatie, met een klein overzichtje van m’n orkestrale Killzone-muziek, recentelijk ballet-werk en een breakdown van hoe je een cutscene scoort was natuurlijk relatief braaf.
Het grotendeelse 65+ gratis OV kaart-publiek snapte er maar weinig van. Na de discussie riep een oude dame me nog toe ‘dat ballet moet je blijven doen, dat is leuk, dat andere is maar raar!’
Wat ik pas echt raar vond, is hoe de kunstwereld (of in ieder geval de attitude van mensen die zich daar in bewegen) tegen games aankijkt. Een vraag aan de muzikale directeur van het Concertgebouw over waarom hun orkest niet eens een Games concert deed, werd lacherig afgedaan met ‘Oh, dat doen ze nooit! Dat vinden ze geen echte muziek!’ De orkesten in Malmö en Gothenburg vinden dat wel, en trekken al jaren volle zalen met hun games concerten; geen lichtshows, cosplay en Tommy Tallerico op leadguitar, maar gewoon pure gamesmuziek gespeeld door een hoogstaand orkest in een concertzaal. En wees nou eerlijk; is een opera of ballet uitvoering eigenlijk niet gewoon een live uitgevoerde urenlange cutscene?
Het enige schandaal naar mijn mening is dat de gamesindustrie nog steeds niet de artistieke waardering krijgt waar ze recht op heeft…
Foto: Joris de Man (midden) tijdens de discussie
Dit artikel is ook te lezen in Control #33