tl;dr De gamesindustrie moet zich harder opstellen in de huidige discussie over geweld en games om op termijn haar vrijheid te behouden. Ratings prima, maar het huidige systeem werkt niet.
Richard is 17 jaar en studeert sinds een paar maanden Game Development aan de Hogeschool van Amsterdam. En dus heeft hij een groot probleem. De meest succesvolle uiting van zijn studie-onderwerp kan hij niet onderzoeken. Pas als Richard 18 is mag hij Call of Duty spelen.
De jongen heeft talent en droomt van een baantje bij Guerrilla Games. Hij wil graag werken aan games als Killzone 2 en 3. Althans, dat denkt hij, want ook die games mag hij nog niet spelen.
Zijn neef Karel is eveneens 17, net begonnen aan de HKU en artist met potentie. Karel is helemaal gek van de stijl van Borderlands. Hij kent het alleen uit trailers, want Bordelands zelf spelen? Inderdaad, dat mag nog niet.
Karel en Richard wonen op zichzelf. Ze zetten zelf de wekker, koken zelf, beslissen zelf hoe laat ze naar bed gaan en hoeveel tijd ze aan hun studie besteden. Maar ze zijn nog niet volwassen genoeg om te kunnen omgaan met fictief geweld.
De gamesindustrie zelf is het daarmee eens. De PEGI-ratings komen immers voort uit de industrie zelf. Onder dreiging van wettelijke regelgeving dansen we naar de pijpen van de politiek correcte politiek en onthouden zo hele bevolkingsgroepen ons eigen product.
En het wordt nog erger. Veel erger.
De gamesindustrie blijft immers achteruit lopen. In Amerika schoven vertegenwoordigers van de ESA* netjes aan bij Joe Biden om eens te spreken over de verbanden tussen virtueel en reëel geweld (lees hier een betoog tegen deelname aan dat gesprek — Gamasutra — en hier een betoog vóór — IGN).
Het resultaat? De hele wereld hoorde gisteren de Amerikaanse president een impliciet verband leggen tussen videogames en geweld. Tien miljoen dollar (!) pompt zijn regering in onderzoek naar het verband tussen media en shootings. Tien miljoen politiek besmette dollars die echt geen politiek-neutraal onderzoek opleveren.
Laten we eens vooruit lopen. Laten we de discussie omdraaien. Schaf PEGI af. Meteen.
Uit angst voor wettelijk opgelegde ratings oordeelt het orgaan veel strenger dan nodig en dan objectief te verdedigen is. In het huidige politieke klimaat durft niemand het aan intern daarover een discussie te beginnen.
Dus láát het maar over aan de politiek. Laat die wetten maar komen. Wetten zijn immers pas te bestrijden als ze ook daadwerkelijk wetten zijn.
En laten we dan aan de rechter — nationaal en Europees — de vraag voorleggen waarom iemand van zeventien geen Call of Duty of Borderlands mag spelen. Laten we dan een proefproces uitlokken tegen de Hogeschool van Amsterdam en de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht wanneer die in hun curriculum verwijzen naar games die een deel van hun studenten wettelijk niet eens mag spelen.
Laat de politiek dan maar eens aantonen waarom iemand die oud genoeg is om voor zichzelf te zorgen, niet oud genoeg is voor een potje online Call of Duty.
Het opheffen van verkooprestricties is geen doel op zich, maar een noodzakelijke stap in de strijd voor het behoud van vrijheid voor gamedevelopers. Een industrie die nu al stilzwijgend akkoord gaat met de notie dat 17-jarigen geen shooters mogen spelen, is een industrie die trapt in de val van zelfcensuur. Een industrie die daarom ook wegblijft bij de grenzen van het medium en die zich daardoor inhoudelijk niet verder ontwikkelt. Hotline Miami en No Russian zijn even essentieel voor de ontwikkeling van games als Journey en Minecraft.
De antagonist als protagonist is een populaire tool onder schrijvers en regisseurs, maar als narratief middel in games grotendeels nog onbenut. Als we het nu al niet aandurven de speler in een onschuldig potje Medal of Honor de Taliban te laten spelen, wie maakt dan de RPG over het leven van Mohammed Atta?
We moeten als industrie niet wegkijken voor mogelijke negatieve effecten van games, maar laten we niet vergeten te vechten voor de vrijheid van ons medium.
*The Entertainment Software Association, Amerikaanse branche vereniging, site lijkt momenteel uit de lucht
UPDATE: Even een kleine update. Of eigenlijk een verzoek. Mail me niet (of reageer niet hieronder) als je niet het hele artikel hebt gelezen. Ik ben niet tegen ratings en niet tegen onderzoek. Dus, voordat je hele epistels schrijft op basis van de eerste paar alinea’s, niet doen. Ik weet, het is een wat lange column en ik heb zelf een tl;dr erboven gezet, maar dit onderwerp laat zich nu eenmaal niet vangen in one-liners. (Wat uiteraard niet wegneemt dat je het hartgrondig met me oneens mag zijn!)
