Een tijdje terug had ik het er in mijn column over dat het er bij het runnen van een games bedrijf ook om gaat hoe je met, ahem, shit omgaat. Maar soms gaat het daarbij om je eigen shit en dat maakt het net even moeilijker: je hebt als studio besloten om uit elkaar te gaan en er is onenigheid ontstaan over hoe dit het beste kan. Meestal blijkt dan niet goed geregeld wat er gebeurt, en wat doe je dan? Dat hangt er vanaf of je nog wel met elkaar praat of al niet meer.
We praten wel nog met elkaar
Het is vooral belangrijk om beslissingen te maken over wie het IP kan gebruiken. Meestal zullen de achterblijvers door willen met het IP, en zal de vertrekker hiervoor een vergoeding willen. Dat kan een vergoeding in een keer zijn, afhankelijk van hoeveel geld er op dat moment is of vrijgemaakt kan worden, of een vergoeding die afhankelijk is van de toekomstige opbrengsten of winsten die met de game of games gegenereerd worden. Een andere mogelijkheid is dat zowel de achterblijvers als de vertrekker(s) doorgaan met het IP, maar dit is in de games industry toch minder gebruikelijk. Bepaal in beide gevallen trouwens wie de naam (en domeinnaam) voor de games en concepten meeneemt zodat er niet opeens twee verschillende games met dezelfde naam zijn. En maak een faire verdeling voor de zaken die je hebt gekocht, zoals licenties en computers.
We praten niet meer met elkaar
Tja, het is goed mis. Stront aan de knikker zullen we maar zeggen. Als je niet meer met elkaar praat is de vraag of je goede afspraken hebt gemaakt over hoe uit elkaar te gaan. Bijvoorbeeld, ook hier, over het gebruik van het IP. En dan blijkt vaak al snel dat dit niet goed geregeld is, en dat de gevolgen hiervan voor met name jonge game bedrijven groot kunnen zijn.
Want veel jonge bedrijven hebben de vorm van een VOF. De VOF is om meerdere redenen, waaronder fiscale, een voor de hand liggende vorm voor jonge studio’s maar veel VOF contracten kennen een regeling dat er alleen opgezegd kan worden tegen het einde van het jaar, en staat er niets in over iemand uit de VOF zetten, bijvoorbeeld als drie studiogenoten niet door willen met de vierde. En dat is dan lastig als iemand op een ander moment eruit wil, of eruit moet. En er staat voor het einde een (standaard)regeling in dat verrekend wordt tegen daadwerkelijke of boekwaarde, maar voor veel jonge bedrijven zal gelden dat die waarde extra moeilijk te bepalen is, bijvoorbeeld omdat IP niet geactiveerd is, of omdat er nog geen klanten zijn. (Die waarderingsproblemen spelen trouwens ook bij een B.V. en het verplicht aanbieden van aandelen een rol.)
Een alarmistisch stukje deze keer, een echte advocatencolumn. Maar het is dan ook vaak slecht geregeld en is het bij het einde van de rit onder niet ideale omstandigheden (tijdsdruk, ruzie) zoeken naar een oplossing.
En dan ook maar meteen een wervend stukje, want denk aan het maken van afspraken over hoe uit elkaar te gaan bij het starten van je studio, of houd de gemaakte afspraken weer eens tegen het licht.
