Jaren geleden, op de middelbare school had games journalist, publicist en designer Ste Curran een vriend, Andy. De basis van hun vriendschap: punkrock en videogames. Andy was elf maanden ouder en wist alles over muziek en was dus op verschillende vlakken Curran’s meerdere. Na school verliezen ze elkaar uit het oog en pas 20 jaar later vindt Curran Andy terug op Facebook. Ze spreken af in een kroeg in Londen.
Curran voelt zich in de aanwezigheid van Andy weer de onzekere tiener en heeft een enorme drang om zich te bewijzen. Andy denkt dat Curran hun droom leeft. Hij maakt tenslotte games en is vast bezig met de nieuwe Doom. Hun favoriete spel van vroeger. “Nog naar goede concerten geweest?” vraagt Andy. “Ja” denkt Curran, maar hij zegt het niet. Hoe kan hij zijn oude makker nu vertellen dat hij nog geen maand tevoren intens heeft genoten van een concert van Britney Spears. Dat hij tijdens het laatste nummer van de show zo onder de indruk raakte van de euforie van het nummer zelf en de show er omheen dat hij heeft gehuild. Hoe vertelt hij zijn oude punkrock vriend dat hij, Ste, van Britney Spears houdt en dat de games die hij maakt in niets lijken op hun geliefde Doom.Â
“Nog naar goede concerten geweest?” vraagt Andy weer. Curran zegt van niet en vraagt of Andy nog goede concerten heeft bezocht. “Niet echt.” is het antwoord. “Ik ben bij wat reunie concerten geweest, maar het is toch niet hetzelfde. Oh, en ik ben pas met mijn dochter naar Justin Bieber geweest en die maakt best leuke muziek.” Curran is met stomheid geslagen. Andy en Justin Bieber. Dat is wel het laatste wat hij had verwacht.
Wat is nu de moraal van dit verhaal? Curran vervolgt: “Mensen die alleen naar Justin Bieber luisteren zijn verschrikkelijk. Maar mensen die al zijn liedjes bij voorbaat verwerpen zijn net zo erg.” Ook noemt hij mensen die ALLEEN indie games spelen snobs. Indie agressie stoot naar zijn mening meer mensen af dan het aantrekt. Niets is ‘real’ of ‘fake’. Niets is goed of fout, dat bepaal je tenslotte zelf. “Ja, ik hou van Britney Spears.” zegt hij. “Het kan me niet meer schelen wat mensen daar van denken. En wat is nu meer punkrock dan dat!”
