Stel, op een dag sta ik in New York en zie hoe twee vliegtuigen zich in het World Trade Centre boren. Die ervaring zal ik nooit vergeten. Stel nu dat ik niet in New York ben maar gewoon thuis en ik zie hetzelfde live op tv. Ook dat vergeet ik nooit. Natuurlijk, de ervaring ter plekke is intenser. De reële angst voor je eigen leven, het schreeuwen, de geuren, de mensen om je heen.
Als ik verschrikkelijk bang ben voor spinnen en ik wordt gedwongen naar de film Arachnafobia te kijken, dan zal ik oprecht angst ervaren. Komedie, horror en porno wekken emoties op die we beleven als echt, ook al weet ons brein dat het niet zo is. We lachen, huiveren en raken daadwerkelijk opgewonden. Ons gevoel maakt geen onderscheid tussen fictie en realiteit.
De mens heeft het vermogen ontwikkeld de toekomst te voorspellen op basis van eerdere ervaringen en die ervaringen vormen de basis van toekomstig gedrag. Ons brein speelt als het ware voortdurend simulaties van toekomstscenario’s af. ‘Memories of the future’, noemt Ivo Wenzler dit.
Het moet mogelijk zijn artificieel ervaringen toe te voegen aan het geheugen, bijvoorbeeld door middel van games. Dan kunnen we gedrag veranderen. Fantastisch voor serious games.
Mijn goede vriend en compagnon Marcus Vlaar heeft dit toevoegen van ervaringen het ‘Inception effect’ genoemd, naar een film van Christopher Nolan. In het onderbewustzijn van een slachtoffer wordt, tijdens het dromen, een idee geïmplanteerd. Bij het ontwaken heeft die oprecht het gevoel dat idee zelf bedacht te hebben.
Ik geloof er wel in. Bij mij is er heel wat veranderd na het zien van de aanslag op de Twin Towers. Ik heb nu een stevige afkeer van mensen die menen de waarheid in pacht te hebben. Ik ben zelf uiteraard een uitzondering.
Michaël Bas
Managing Partner Ranj Serious Games
