Componist Joris de Man, producer Poria Torkan en Studio Art Director Jan-Bart van Beek met de Control Industry Award voor Killzone 3 — gekozen door de lezers van Control. Foto’s: Arno Landsbergen
Guerrilla Games was de grote winnaar van de Dutch Game Awards 2011. Tijdens het Control Industry Dinner verzilverde het team achter Killzone 3 maar liefst drie van de vier nominaties: Best PC/Console, Best Audio Design & Music en de overall prijs, de Control Industry Award. Met name over die laatste ontstond vervolgens op sociale media wat discussie. Robert Hoogendoorn, verslaggever van Novum Nieuws (persagentschap dat werkt voor o.a. Metro, De Pers, Trouw en nu NU.nl) schreef op zijn persoonlijke website: “Beetje teleurgesteld in Control Industry Award“.
Twee jaar geleden greep Guerrilla naast de ‘hoofdprijs’. Niet Killzone 2 maar Swords & Soldiers ging er toen met de zwarte uil vandoor. Niemand die het toen de jonge Ronimo’s misgunde. Vorig jaar stond Vanguard Games met het zwarte beest in zijn handen voor Greed Corp — ook toen geen gemopper.
Waarom dit jaar dan wel? Dat zit hem denk ik in de vocale aard van de uitgebreide Nederlandse indie-community. Die had natuurlijk graag GlitchHiker als winnaar gezien. En mede dankzij een kleine twitter- en Facebook-campagne had dat niet veel gescheeld.
Fijnproevers
Hoogendoorn uit zijn teleurstelling in de lezers van Control die hij beschouwt (beschouwde?) als ‘fijnproevers’. Kenners die niet zonder meer stemmen op de grootste productie, het grootste spektakel. Of, in filmterminologie, die kiezen voor art-house in plaats van de blockbuster. In zijn ogen is met de keuze voor Killzone 3 tekort gedaan het werk van Vlambeer en Joost van Dongen (beiden waren als zodanig overigens niet genomineerd voor de Control Industry Award, hoewel de Vlamberen een cruciale rol speelden in de ontwikkeling van GlitchHiker). Ook op Facebook en twitter kwam ik dit weekend soortgelijke opinies tegen.
Aan de ene kant kan ik me dat voorstellen. Op de redactie hebben we onszelf ook de vraag gesteld of we Killzone 3 op de automatische piloot nomineerden of dat er meer achter zat. Dat laatste was het geval. Hoe je ook tegen grote producties aankijkt, de creatieve prestatie van Guerrilla Games is enorm. Natuurlijk valt er wat aan te merken op de laatste Killzone, maar niemand kan met droge ogen beweren dat de game een ongeïnspireerd ‘moetje’ was. Guerrilla Games heeft een heel eigen stijl en zijn games onderscheiden zich meer dan die uit de Call of Duty– en Battlefield-franchises. Killzone is een serie die wat dat betreft meer weg heeft van Gears of War of Unreal — ook series die zich niet zo snel met andere laten vergelijken (en waarschijnlijk niet geheel toevallig een personele geschiedenis delen met Killzone).
Big Brother
Op vrijdagmiddag gaf Guerrilla’s Managing Director Hermen Hulst een lezing voor de aanstormende gamedevelopers die de workshop-dag van Game in the City bezochten. Hulst was door de Dutch Game Garden uitgenodigd een praatje te houden over studiocultuur en dan met name over de vraag hoe je die behoudt als je zo snel groeit als de Amsterdamse gamemaker.
Uit die lezing werd duidelijk dat Killzone’s eigen stijl voortkomt uit een bijna obsessieve neiging de creatieve controle in eigen hand te houden. Zo is volgens Hulst de definitieve beslissing om Guerrilla Games af te splitsen van toenmalig moederbedrijf Lost Boys mede voortgekomen uit een verzoek (van Lost Boys) een game te maken voor Big Brother. Een bod van publisher Eidos werd vervolgens afgewimpeld omdat deze tijdschema’s belangrijker achtte dan de kwaliteit van de games. Sony bood Guerrilla meer vrijheid en niet in de laatste plaatst het behoud van eigen identiteit (waarbij Hulst wees op andere Sony-studio’s als Sucker Punch, Media Molecule, Polyphony en Naughty Dog).
Moedertje Sony
Wat ik daarmee wil zeggen is dat Killzone 3 geen run-of-the-mill product is dat alleen bestaat omdat moedertje Sony zo graag wat centjes wilde verdienen. De studio is dagelijks bezig zichzelf te verbeteren, zelfs de methodes die het daartoe gebruikt zijn geen heilige huisjes. Guerrilla wilde in Killzone 3 een sterk verhaal neerzetten. Dat is niet uit de verf gekomen. Hulst’s conclusie: we hebben alles extreem grondig getest — behalve het verhaal. Dat gaat de volgende keer dus anders. Wie tien minuten met Studio Art Director Jan-Bart van Beek over de serie spreekt, begrijpt welke passie er al tien jaar schuilgaat achter de inmiddels vier games.
Passie die dus ook in een grote studio kan blijven bestaan. Passie die niet onder doet voor die van de jonge startups die Nederland zo veel kent. En wat mij betreft is die passie in grote doses terug te zien in Killzone 3. Alleen daarom al was een stem op Guerrilla’s game geen stem op het grote geld, op de ongeïnspireerde sequel. Ook voor fijnproevers is Killzone 3 een bijzonder gerecht.
Stunt
Het zou natuurlijk wel een stunt zijn geweest als een game die met zes man in achtenveertig uur in elkaar is gedraaid, die nota bene niet meer speelbaar is, er met de overall prijs vandoor was gegaan. Wat dat betreft is Killzone 3 geen verrassende winnaar en begrijp ik de teleurstelling. En wat mij betreft was ook GlitchHiker een terechte winnaar geweest (zie mijn motivatie voor de nominatie) en dat geldt ook voor de andere genomineerden: Sucker Punch Annihilation, Juf in a Box en Gatling Gears. Overigens zijn deze laatste drie allemaal beloond met een Dutch Game Award in verschillende categorieën. Ook Joost van Dongen mocht het podium beklimmen voor Proun en Vlambeer voor Radical Fishing.
Aan het eind van de avond had volgens mij niemand te klagen over gebrek aan erkenning. Nou ja, bijna niemand, want waar winnaars zijn, zijn nu eenmaal ook altijd verliezers.
Matthijs Dierckx
Uitgever en mede-oprichter van Control
