Het overkomt mij nooit maar op het laatste Festival of Games gebeurde het: ik kreeg een ouderwetse brok in mijn keel.
Stanley Yang, de chef van Neurosky, een bio-sensorbedrijf vertelde over hun ‘thinkGear’ technologie. Een combinatie van hardware en software die de elektrische golven die het brein produceert kan opvangen en interpreteren. Een soort breinsensor dus. Tijdens één van de onderzoeksprojecten kwam hij in contact met Matt. Matt is al sinds zijn geboorte geheel verlamd. Hij kan helemaal niets. Zelfs niet gecontroleerd met zijn ogen knipperen. Het was onbekend of hij bewustzijn had. Stanley trainde Matt in het beantwoorden van vragen met zijn hersengolven. En verdomd na een tijdje was Matt in staat om vragen met ‘yes’ en ‘no’ te beantwoorden. “Matt, do you know I love you?”, was een van de eerste vragen die zijn moeder stelde.
“Yes”, antwoordde het scherm. Maar Stanley deed er nog een schepje bovenop. “Matt, do you love your mother?”, vroeg hij. Het scherm bleef even leeg, toen verscheen er: “YES… YES… YES…” Het is dat ik een grote vent ben want anders had ik daar een potje gaan zitten grienen. Natuurlijk is dit het ultieme verkoopverhaal, perfect gepland tot op het bot getimed. Op z’n Amerikaans. Het klinkt te mooi om waar te zijn.
Stanley zal niet hebben staan liegen maar enige twijfel heb ik wel. Ernstige aangeboren lichamelijke handicaps komen zelden zonder psychische afwijkingen. En hoe had Matt in godsnaam taal leren begrijpen en gebruiken? Nu zijn hersenen ongelofelijk flexibel en kunnen overal kaas van maken. Het zou dus kunnen. En daar ligt de bron van mijn brok in de keel. Impact. Wat moet het heerlijk zijn om iets te maken dat echt en overtuigend invloed heeft. Ik wil dat ook. Ik wil dat ooit een kansloze-uitval-leerling roept: ”Rekengame,“YES… YES… YES…!”
Michael Bas
Managing Partner
RANJ Serious Games
Verschenen in Control #25
