Meer een meer weerzin kregen de drie jongens van de Amsterdamse gamesstudio FFX tegen het werken voor wat zij noemen ‘de grote boze multinationals’. Heel bewust kozen zij daarom voor het steunen van de groene zaak op de beste manier die ze kennen: met games. “Fijn! Weer een zieltje gered.”
In het begin was het vooral interaction designer Tijmes Woudenberg die zich bezighield met zaken als milieu, duurzaamheid en fair trade. Door veel te praten met mede-aanhangers van het Cradle 2 Cradle principe (recycle concept bedacht door architect William McDonough en chemicus Michael Braungart) kwam Woudenberg in contact met Egon de Bruin van Stichting Kairos Tools. Samen met hem zette FFX de eerste stappen in de wereld van games voor de goede zaak. “Treemagotchi was ons eerste echte grote groene project”, zegt David Spier. “Het is een online tool die de speler aanzet tot het doen van goede acties. Doe je goed mee dan fleurt je digitale boom zienderogen op, laat het versloffen, dan verpietert je boompje.”
Kabouter
Wat zijn dan zoal die ‘goede acties’? Het opzeggen van de papieren telefoongids bijvoorbeeld, of het instellen van een inktbesparend font op je computer. Zelfs het informeren bij je bank naar een eerlijk bonusbeleid telt mee. De speler wordt bijgestaan door een kabouter die je kunt aankleden naar eigen smaak. Na een goede actie kun je het kleine mannetje trakteren op speelgoed. Dat blijkt een schot in de roos. Spier: “We kregen vaak de reactie: ‘Ik vond die kabouter zo geinig en heb daarom meegedaan. Ik heb niet zoveel met het milieu, maar na een tijdje ben ik er toch anders over gaan nadenken.’ Dan dachten wij: Fijn! Weer een zieltje gered!” Treemagotchi is een bescheiden hit op sociale netwerken. Er volgden meer opdrachten uit die hoek.
Vee proppen
Voor milieudefensie volgden Race Rutte Eruit, een anti 130 kilometer per uur-game waarin je het op een virtuele racebaan opneemt tegen Mark Rutte, Maxime Verhagen en Geert Wilders. En Veestapelen, een even grappige als wrange aanklacht tegen megastallen waar je door middel van Tetris dieren zo efficient mogelijk in de stal propt. Voor Stichting Natuur en Milieu maakte FFX de Nano game, die spelers bewust maakt van oprukkende nanotechnologie. Al deze spellen hebben een duidelijke groene boodschap, maar ze worden opvallend luchtig aan de man gebracht. Volgens Spier spelen ze met deze games juist in op de luiheid van de huidige internetgeneratie: “Alles moet hapklaar, snel snel, klik klik. Op lange belerende preken van geitenwollensokken zit niemand meer te wachten, dus door de boodschap in gamevorm aan te bieden geef je ze een positieve ervaring terwijl ze worden blootgesteld aan ons gedachtengoed.”
Rete-commercieel
Een blik op de website van FFX toont een veel diverser aanbod van games dan alleen de idealistische games. Uit een hele rits aan advergames blijkt dat ze niet alleen de groene boodschap verkondigen. “Soms moeten we principes tegenover vaste lasten in de weegschaal leggen”, zegt Spier. “Tegenwoordig zijn we zeer selectief in het soort bedrijven waar we wel of niet voor werken, al is het in onze branche vrijwel onmogelijk helemaal ‘clean’ door het leven te gaan.” Toch aarzelen de FFX-ers niet om de gans met de gouden eieren te slachten als zij niet achter de herkomst van al dat goud staan. “We hebben in onze begintijd veel voor Jetix gewerkt (tegenwoordig Disney XD). Zij waren met afstand onze grootste opdrachtgever, maar we hebben uit puur idealistische overweging besloten de samenwerking voorgoed te beëindigen. Wij konden ons niet verenigen met hun rete-commerciële instelling die is gericht op het zoveel mogelijk geld verdienen aan kinderen.”
Groen extremisten
“Wij zijn zeker geen groen extremisten hoor”, zegt Spier lachend. “We proberen binnen onze mogelijkheden zo milieusbewust te leven, afval te scheiden, biologische- en fair trade producten te kopen en gewoon je hoofd en je hart te gebruiken. Maar ik ben geen heilige hoor, zo rijd ik nog steeds rond in een auto met energielabel C. Gewoon omdat ie zo lekker rijdt. Sorry!”
FFX bestaat uit David Spier, Menno Koopmans en Tijmes Woudenberg
Dit artikel is verschenen in Control 25
