Ik stel mensen (ja, stagiaires en sollicitanten zijn ook mensen) wel eens de altijd lastige vraag: “waar wil je over vijf jaar zijn?” Wat wil je bereiken? Wat vind je belangrijk? Ok, dat zijn inmiddels al drie vragen. Het antwoord is vaak hetzelfde. Meestal volgt… een stilte.
We leren met vallen en opstaan. Leren door te doen, dingen mee te maken, deze ervaringen te analyseren en ons gedrag aan te passen. (Bonk! ”Auw!” Dat maar niet meer doen dan…) In je eerste levensjaren zijn dit voornamelijk zintuiglijke ervaringen (die eerder genoemde Bonk! bijvoorbeeld). En die lieve pappie en mammie die de boel maar in goede banen proberen te leiden: “Heb je pijn? Heb je honger? Kijk je uit? Doe je voorzichtig? Niet met de vork in het stopcontact poeren!”
Niet veel later worden dat intellectuele ervaringen. We gaan we naar school en volgen opleidingen om meer feitelijke kennis en praktische vaardigheden op te doen. Allemaal met het oog op een succesvolle carrière. Dat doen we inmiddels eeuwen zo en dat werkt wel aardig. Lijkt mij prima… houden zo!
Maar wat zou het mooi zijn als we daar vakken aan toevoegen om onze zelfkennis bij te spijkeren. Een vak als ‘Zelfreflectie’ bijvoorbeeld. Daar leren we wie we zijn en wat we kunnen, maar vooral komen we er daar achter wat we echt belangrijk vinden.
Misschien dat die mensen (ja nog steeds de stagiaires en sollicitanten) aan wie ik die rotvraag stel dan niet ter plekke hun hersenen voor het eerst gaan pijnigen met het zoeken naar een antwoord. Het is geen exacte wetenschap en ik ben zelf ook voorstander van in het hier en nu leven. Maar soms kan het heel handig zijn om na te denken over dingen. Over toekomst, verlangens, hoop en angst. Als je dat zelf niet doet is een vak Levensles, Zelfkennis of Zelfontplooiing misschien wel de leerzaamste die je kunt krijgen.
Ard Bonewald
bonewald@real.com
Director of Studio GameHouse/Zylom
Gepubliceerd in Control #23
