Deze column is van Michaël Bas, Mananging Partner van Ranj Serious Games.
Voor de verjaardag van mijn zoon had ik bedacht dat een speciale taart wel een leuk cadeau zou zijn. Ik heb toen tien taartenbakkers gevraagd een bijzondere taart te bakken met als thema: gemartelde insecten. Dat is namelijk zijn hobby. Het plan was dat ik er één zou kopen. Uiteindelijk heb ik er géén gekocht. Het bleek namelijk dat mijn zoon helemaal niet van taarten houdt.
In de NRC Next stond enige tijd terug een artikel over de problemen in de architectuur. Eén op de vier architecten zit werkloos thuis. Een gevolg van het gebrek aan bouwopdrachten bij bedrijven en overheden. Bureaus gaan nu tot het uiterste. Daar waar vroeger tien tot vijftien bureaus zich inschreven op een prijsvraag zijn dat er nu zestig en een aanbestedingsronde kost minimaal 20.000 euro.
Ook binnen de serious games is het fenomeen van prijsvragen of pitches enorm toegenomen.
Een klant nodigt een aantal ontwikkelaars uit om een aanbod te doen voor een spel. Soms wordt er een volledig concept, vormgevingsvoorstel, offerte en plan van aanpak gevraagd. Soms worden er drie partijen uitgenodigd, soms wel zeven. Soms is er een kleine vergoeding, soms niet. Soms wordt de opdracht in het geheel niet gegeven.
Nu staat het niet chic hierover moeilijk te gaan doen. Kinderachtig. Je moet toch blij zijn dat er klanten zijn? En wat is er op tegen dat de beste aanbieder wint? Maar waarom zouden klanten geen keuze kunnen maken uit een aantal bedrijven die zij zorgvuldig hebben geselecteerd? Kijk naar het portfolio en voer een goed gesprek. Op basis daarvan kan je prima een keuze maken.
Wat we nodig hebben is een duidelijke gedragscode . De beroepsorganisatie voor Nederlandse ontwerpers heeft een heldere competitieleidraad opgesteld voor haar leden en klanten. Dat zou voor de serious games ontwikkelaars ook goed zijn.
