Toen Playlogic onlangs zijn faillisement aanvroeg, moest ik terugdenken aan de ontmoeting die ik twee jaar geleden had met directeur Rogier Smit.
Het begon al vreemd. Op een zakelijk mailtje met nieuwe contactgegevens antwoordde Smit: “Gefeliciteerd ouwe!” Vreemd omdat we min of meer gebrouilleerd waren over een artikel in het inmiddels ter ziele gegane GMR. Daarin had ik kritiek op Playlogic gecombineerd met domme feitelijke fouten. Smit was (deels terecht) boos. Toch nodigde hij me uit om het nieuwe Amsterdamse Playlogic-kantoor te bezoeken. “Weet zeker dat je het leuk vindt.”
Bij het handen schudden keek Smit me aan alsof ik een raar hoedje op had. En na vijf minuten ietwat ongemakkelijke koetjes en kalfjes liet hij me alleen in de conference room.
Bij zijn terugkeer liet hij de aap uit de mouw: “Sorry, al die mensen die Niels heten.” Hij had me verward met iemand anders. Maar Smit adapteerde snel – hij zaagde me nog even flink door over het gewraakte artikel. Toch hadden we uiteindelijk een goed gesprek, over het mediabeeld van Playlogic en de vraag in hoeverre de pers daar schuld aan had.
Die vraag is nu weer relevant. Waren journalisten te kritisch over Playlogic? Staan we als Nederlanders misschien überhaupt te sceptisch tegenover ambitieuze initiatieven?
Het lijkt me goed om die vragen te stellen. Persoonlijk heb ik in elk geval niet altijd beseft (of er lak aan gehad) hoe lastig het is om een publisher op poten te zetten – en hoe goed het is voor gameland Nederland om zo’n partij in de achtertuin te hebben.
Mijn merkwaardige meeting met Rogier Smit eindigde met een teaser van Fairytale Fights. De enige game die het bedrijf, buiten Sony om, heeft opgeleverd waarin iets van een X-factor te herkennen was. Ik was oprecht enthousiast en ging met een goed gevoel naar huis. Het mocht niet baten.
