De MaandagColumn van deze week komt van Harry Hol, chef online van Control.
Als voetbal de belangrijkste bijzaak is die er bestaat, waar staan games dan in de rangorde? Gezien de afgelopen weken ruim onder paranormaal begaafd zeefauna. (Oh en wat betreft al die calamari tweets: don’t eat the messenger! Paul kon het ook niet helpen!) Want nieuwsberichten over de laatste stuiptrekkingen van Hirsch Ballin en zijn gameverbod konden nog net rekenen op dertig seconden tijdens het Journaal op 3, maar van een volksopstand tegen censuur kunnen we in alle eerlijkheid niet spreken. Zou het Nederlandse volk ook zo mat reageren op een verbod op voetbal, gezien de wetenschappelijk wel degelijk bewezen relatie tussen een duel Ajax Feijenoord en rellen?
Nu mag ik natuurlijk voetbal en games niet met elkaar vergelijken. Want voetbal is Emotie. Voetbal is Oorlog. Voetbal is The Beautiful Game, zoals Britse journalisten het maar blijven noemen. En games zijn… Tja, wat zijn ze eigenlijk? Kijk op een willekeurig webforum en je ziet ontegenzeggelijk emotie. In veel gevallen een allersverzengende samengebalde straal bittere haat, maar dat is ook een emotie. ‘Core Gamers’ zijn een zeer gepassioneerd volk, even tribaal en toegewijd aan ‘zijn’ platform, genre, studio of ontwerper als menig sportfan aan zijn team.
De emoties die games losmaken zijn wat dat betreft toch mijlenver verwijderd van die andere ‘bijzaak’, Kunst. Games roepen niet en masse verwondering, verstilling of een nieuw inzicht in de mensheid op. Eerder verandert het legioenen zestienjarigen in markt analisten die verkoopcijfers en Metacritic scores uitpluizen en als wapen inzetten in een eindeloze stammenstrijd die doet denken aan de eeuwige oorlog tussen de vier grootmachten in George Orwell’s 1984. Een oorlog waar, net als in dat boek, de grootmachten (Sony, Nintendo, Microsoft) zelf gretig gebruik van maken. En wanneer een voorheen platformexclusieve titel opeens overstapt naar de concurrent, leidt dit tot vreugde en woede (afhankelijk van welke console op dat moment onder de HDTV staat) van de fans.
Is dat fundamenteel anders dan de topspeler die overstapt van Ajax naar Feijenoord? De sporter die in een vorig seizoen werd verafgood kan nu op boe geroep rekenen als hij tegen scoort. Zoals Jerry Seinfeld het al zei: als je er logisch over nadenkt juichen sportfans voor de t-shirts. En diezelfde logica maakt gamers eigenlijk een stuk rationeler: die juichen als ze eindelijk een spel kunnen spelen dat tot dan toe niet op hun apparaat draaide.
Games zijn dus net zo zeer volksvermaak als voetbal. Een bezigheid waar miljoenen mensen steeds meer tijd en emotie in investeren. Maar omdat het zo’n persoonlijke, intieme ervaring is die zich in een haast parallel universum, cyberspace, afspeelt, filtert die emotie nauwelijks door in ‘meatspace’, de echte wereld.
Misschien dat het over een paar jaar anders is. Als de generatie die geen onderscheid maakt tussen cyberspace en meatspace de macht heeft, krijgen we misschien wel een Museumplein vol, om onze eigen ‘belangrijkste bijzaak’ te verdedigen. Maar waarschijnlijk is dan de roep om censuur al lang verstomd en moet een ander nu nog onvoorzien popcultuur fenomeen het ontgelden.
Ik ben benieuwd welk zeedier over, pak em beet, twintig jaar gaat voorspellen welke spelcomputer het grootste marktaandeel zal krijgen. En welke schokkende nieuwe vorm van amusement mijn generatie vol onbegrip wil verbieden.
